ఒంటరితనపు ఎడారిలో - జ్ఞాపకాల ఎండమావులతో - విరహపు దాహం తీరదు

 సాయంత్రం ఆరు కాగానే ఎపుడెపుడు
                    ఇంటికి వెళదామని ఎదురుచూచిన నేను
సాయంత్రం ఆరు దాటినా అపుడేనా
                    ఇంటికి వెళ్లడం అని అనుకుంటున్నాను.
కాలింగ్ బెల్ కొట్టకనే చిరునవ్వుతో
                    కాఫీ కప్పుతో ఎదురొచ్చి నిలిచే నువ్వు
కాఫీ కలుపుకుంటున్నపుడు గుర్తొస్తున్నావు.

స్నానానికి సబ్బు అందించే నీ చేతుల
                     మెత్తటి స్పర్శ ఇపుడు తగలడం లేదు.
వేడివేడిగా నీవు వడ్డించే గుత్తి వంకాయ
                     కమ్మదనం నా నాలుకకి తెలియడం లేదు.

అహంకరించి, హుంకరించి మాటల కత్తులతో
                     దాడిచేసి  గాయం చేసిన నాకు,
ఇంటికి వెళ్లిన ప్రతిక్షణం నీ మెమొరీలు గుండెల్లో,  
                     మెత్తటి మేకులై దిగబడుతూనే ఉన్నాయి.

పుష్కలంగా దొరికే మురిపాల బంధాల విలువ
                    చేజారి ఒలికినపుడు మాత్రమే తెలుస్తుంది.
ఒంటరితనపు ఎడారిలో,  నీ జ్ఞాపకాల ఎండమావులతో
                    విరహపు దాహం తీరక నిను వెదుకుతు గడిపేస్తున్నాను.  
ఎన్నటికీ తీరని నీ సాంగత్యపు
                    దాహంతో ఒంటరినై బతికేస్తున్నాను.

- శివ భరద్వాజ్